سولار روستا در اصفهان، شهرضا، مرکزی جمعیت: ۴۱۳ نفر موقعیت جغرافیایی و طبیعی روستا: روستای سولار یکی از روستاهای دهستان منظریه در بخش مرکزی از شهرستان شهرضا می باشد. این روستا دارای موقعیت جغرافیایی با عرض ۳۱ درجه و ۵۴ دقیقه و طول ۵۱ درجه و ۵۵ دقیقه می باشد. سابقه تاریخی و علل پیدایش : از علل اصلی پیدایش روستا می توان به موارد زیر اشاره نمود: · وجود یك رشته قنات كه اب كشاورزی را تامین میكند. · دشت های مساعد برای كشاورزی · به كلی عامل اب علت اصلی پیدایش روستاست. وجه تسمیه: سولار: (اب بزرگ) سولار: سالار: روستای بزرگ عداد خانوار: ۱۳۲ تعداد زن: ۲۱۴ نفر تعداد مرد: ۲۰۳ نفر جمعیت متوسط هر خانوار: ۳.۱ نفر آثار باستانی و میراث فرهنگی: کاروانسرا نوع مالکیت: شخصی کاربری:مسکونی نام كاروانسرا تركیبی است از كاروان(كاربان) به معنی جمعی مسافركه گروهی سفر می كنند و سرای، به معنی خانه و مكان. هر دو كلمه ماخوذ از پهلوی ساسانی است. منابع تاریخی حكایت از آن دارند كه بنیانگذار احداث بناهای مورد بحث ما، هخامنشیان بودند. هرودت ، مورخ یونانی در كتاب پنجم خود از منزلگاههایی گفتگو می كند كه توسط هخامنشیان بین شوش و سارد ساخته شده بود. این مورخ از ۱۱۱ بنای شبیه كاروانسرا(چاپارخانه) نام می برد كه در طول حدود ۲۵۰۰ كیلومتر فاصله بین پایتخت هخامنشی و بابل ساخته شده و كاروانیان سه ماهه آن را طی می كردند. گرچه نمونه ای از بناهای یاد شده از عهد هخامنشی به جای نمانده، ولی روشن است كه در ان زمان نیاز وافری به ایستگاههای بین راه و امنیت و رفاه كاروانیان و بالاخره پیكهای مخصوص احساس می شده است. در معماری و توسعه كاروانسراهای پیش از اسلام، عصر ساسانی را باید یكی از ادوار مهم دانست. در این دوره، به علت اقتصاد وسیع و گسترده، ایجاد راهها و همچنین امنیت كاروانیان اهمیت داشته و در نتیجه ، كاروانسراهای بسیار در مسیر جاده ها و گذرهای اصلی بنا شد. كاروانسراهای حیاط دار مركز ایران از دوره صفوی تا عصر حاضر مهمترین، بهترین و زیباترین كاروانسراهای ایران در این گروه قرار می گیرند. این گروه از كاروانسراها نیز از نظر معماری به انواع ذیل تقسیم می شوند: · كاروانسراهای مدور · كاروانسراهای چند ضلعی · كاروانسراهای دو ایوانی · كاروانسرا با تالار ستون دار · كاروانسرای چهار ایوانی · كاروانسرا با پلان متفرق از آنجا كه در روزگاران گذشته هر از چندین سال یكبار در گوشه و كنار كشور ما دگرگونیهایی رخ می داد و یا بیگانگان بر گوشه ای از ایران چیرگی پیدا می كردند و برخی از شهرها وروستاها ویران می شد، مردمی كه از آنجا آواره می شدند به جاهای دیگر رفته و دژهایی ساخته و در بیرون آن به خانه سازی می پرداختند و سرانجام اگر آرامش به كشور باز می گشت از دژ بیرون آمده و در بیرون آن به خانه سازی می پرداختند. از اینگونه دژها كم و بیش در گوشه و كنار اکثر روستاها وجود داشته و هنوز هم بسیاری از آنها پابرجاست. این دژها بیشتر به گونه چهار گوش و مستطیل مانند ساخته می شود و در پیرامون آنها برجهایی برای دیده بانی و تیراندازی به سوی دشمن وجود داشت و از همان برجها اگرجنگ افزار وجود نداشت و یااندك بود دیگهای آب جوش و قیرهای داغ بر سر دشمن می ریختند تا یا دشمن خسته شده و از گشودن دژ ناامید شود و یا او را در پشت دیوارها نگه داشته تا نیروهای كمكی از جاهای دیگر به یاری آنها بشتابند. قلعه سولارنیز یکی از اینگونه قلعه هاست. این قلعه که روزگاری مأمن روستائیان بوده در حال حاضر به دست فراموشی سپرده شده است.