روستای میرحسنی
روستای میرحسنی
موقعیت روستای میرحسنی در تقسیمات کشوری دهه ی ۶۰ بر اساس تعاریف و ضوابط تقسیمات کشوری مصوب تیرماه ۱۳۶۲ ....


موقعیت روستای میرحسنی روی نقشه آب و هوای لامرد
  • توضیحات
  • نظرات کاربران
  • ارسال نظر


موقعیت روستای میرحسنی در تقسیمات کشوری دهه ی ۶۰

بر اساس تعاریف و ضوابط تقسیمات کشوری مصوب تیرماه ۱۳۶۲ مجلس شورای اسلامی و به استناد ماده ۳۱ آیین نامه اجرایی قانون مذکور مصوب مهرماه ۱۳۶۳ ، طبق ماده ی ۳ در شهرستان لارستان استان فارس تعداد ۲۲ دهستان شامل روستاها ، مزارع و مکان در محدوده ی جغرافیایی معین ایجاد و تشکیل شد.

بر این اساس ۱۴ روستا، مزرعه و مكان به اسامی زیر: ۱- خالده بالایی، ۲ – خالده پایینی، ۳ – میرملكی، ۴ – نرمان، ۵ – چاه شرف، ۶ – وراوی، ۷ – تخت‌آباد (پاتخته )، ۸ – تل‌ملایی، ۹ – چاه‌وران، ۱۰ – چاه شور جنوبی، ۱۱ – چاه شور شمالی، ۱۲ – خلیفه‌ها، ۱۳ – قلعه فریدون، ۱۴ – میرحسنی به تابعیت دهستان وراوی شهرلامرد (یکی از ۲۲ دهستان شهرستان لارستان) درآمدند.

لازم به ذکر است که در تقسیمات وزارت کشوردر سالهای اخیر روستای میرحسنی از توابع بخش مرکزی شهرستان لامرد در آمده است.

محصولات کشاورزی روستا

محصولات کشاورزی روستای میرحسنی عمدتا كشت گندم بوده که بصورت وسیع کشت می شده است. باغات خرما و كشت گندم از محصولات اصلی این روستا بوده كه كشت آنها همچنان در اطراف این روستا ادامه دارد.میرحسنی از نظر آب و هوایی جزء مناطق گرم و خشک محسوب می شود.

دلایل تاریخی بودن روستای میرحسنی

درمورد پیشینه ی تاریخی روستای میرحسنی اطلاعات دقیق و مستند در دست نیست. تنها منبع مورد اعتماد که نشانگر وجود اقوامی از یهود در این روستا بوده است، آثار تاریخی مکشوفه ای است که بر اثر حفاری اتفاقی در دامنه کوه نزدیک به روستا کشف گردید. که در اینجا ما به اختصار چند دلایل آن را به اختصار شرح میدهیم.

۱ – اقوام اولیه ساکن در روستا

اقوال و گفته های شفاهی که از طریق گذشتگان به نسلهای بعدی منتقل شده، حاکی از این است که اقوام اولیه ای که در این روستا ساکن بودند، گروهی بودند به نام ” گبرها ” یا آتش پرستان که دارای دین زرتشتی بودند و قول دیگر اینکه اقوام اولیه ساکن، یهودیان بوده اند که اینها بیشتر در کوهها ساکن بوده اند، که آثار کشف شده در دامنه کوه در روستا حکایت از محل زندگی آنها می کند. گبر ها یا یهودیان ساکن، مردمانی سخت کوش و قوی هیکل بوده اند، بطوری که آثار باقیمانده از آنها در منطقه نشان از این سخت کوشی می دهد. علاوه بر این با کشف گورهای متعلق به این افراد در این منطقه، استخوانها و جمجمه های مشاهده شده است که با انسانهای امروزی از لحاظ قیافه و شکل برتری داشته اند.

در روستا نیز به گفته ی برخی از اهالی تعدادی گور متعلق به آنها در پای کوه وجود داشته که اکنون زیر خاک پنهان شده است.
قدمت این روستا چنانکه آثار کشف شده در دامنه کوه نشان می دهد و با بررسی های صورت گرفته به دوره ساسانیان می رسد.

۲ – خانه های کشف شده در دامنه کوه واقع در شمال روستای میرحسنی

این خانه ها در سال ۱۳۶۲ در نتیجه یک حفاری که به صورت اتفاقی به منظور دستیابی به سنگ گچ به وسیله ی کارگران جهاد سازندگی کشف گردید. اولین علائم آن، سوراخهایی بود که از درون ان هوای گرمی خارج می شد.

این خانه ها و محدوده و فضای اطراف که بی شباهت به یک دهکده نیست در دامنه کوهی از غرب به شرق کشیده شده است و در سمت شمالی روستا واقع گردیده است که دارای اتاقها و دالانهای بسیار بوده و بوسیله پنجره هایی به هم متصل می شدند که به دلیل تاریکی و هوای نامطبوع و حفاری نامناسب بازدید از تمام اتاقها امکانپذیر نبود، ولی هشت الی ده اتاق توسط افراد بازدید کننده مورد رؤیت و شناسایی قرار گرفته است.

دیوار های این بنا بوسیله گچ تزئین و سقف آن تخته سنگ های گچی بزرگ و قطور یکپارچه تشکیل می داد که شبیه به غار بوده و در زیر این تخته سنگهای گچی طبیعی، اتاقها و دالانهای ساخته شده، بر روی دیوار ها آثار دود و نشانی از انگشتان دست مشهود بود.

هر یک از اتاقها هلالی شکل که یک چوب درخت سدر (کُنار) در آن نصب بوده که ظاهراّ از این چوبها جهت آویزان کردن اشیاء و لوازمات مورد استفاده قرار می گرفته است.

اشیاء و آلات زیادی از قبیل : ظروف سفالی، دیگ ریخته گری، ظروف مسی، سکه، مهره ها ی قدیمی و قیمتی ( یک مهره به نام مهره مِهرچِر به قیمت سی هزار تومان در سال ۱۳۶۲ فروخته شد ) داس، بیل، میل پا، شمشیر، استخوان، جمجمه انسان، کلاه بافته شده از برگ نخل، نعل اسب، گلاب پاش سفالی همراه با لعاب، مقداری بادام کوهی پوسیده شده، بند و خارهای بافته شده از برگ نخل، که در اصطلاح محلی به آن بِل می گویند و بسیاری از اشیاء دیگر که ممکن است اظهار نشده ومخفی مانده باشد در این بنا توسط افراد کارگر دیده شده است.
این بنای باستانی که قدمت آن به دوره ساسانیان برمی گردد در همان سال توسط جهاد سازندگی ویران و با خاک یکسان گردید و اکنون اثر چندانی از ان موجود نمی باشد. !!!

۳ – وجود هفت آب انبار ( هفت برکه ) و یک گورستان در ارتفاع بالاتری از خانه های کشف شده

این بنای باستانی ( خانه های گچی کشف شده ) در ارتفاع ۱۰۰ متری از سطح زمین قرار داشته و در نزدیکی این خانه ها در ارتفاع بالاتری بر روی کوه هفت آب انبار ( هفت برکه ) و یک گورستان وجود داشته و در پایین این کوه در سطح زمین یک حلقه چاه آب قرار دارد که این چاه در گذشته به علت خشکسالی و عدم وجود آب آشامیدنی و به جهت آب نسبتاَ شیرینی که داشته و در بین مردم به چاه اَو شیرینو معروف بوده، مورد استفاده قرار می گرفته است که این خود حکایت از زندگی گروهی از افراد دارد که در این محل زندگی کرده اند.

منبع : مونوگرافی روستای میرحسنی – تحقیقات دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه شیراز

روستای میرحسنی

منبع: سیری در ایران
نظر شما
کد امنیتی