عبدل آباد را از دیرباز قلعه ای بوده كه مسكن و ماوای بزرگانی سخاوتمند و سخاوتمندانی بزرگ بوده این قلعه بر دهانه قناتی پر آب كه گوارایی آبش زبانزد خاص و عام بوده ، بنا گردیده بود.
دیوارهایی به بلندی ۱۲ چینه ( هر ردیف ازدیوارهای خشت و گلی را یك چینه می گویند و مرز هر چینه با چینه های دیگر به صورت یك خط فرو رفته، مشخص و قابل تشخیص است) دور تا دور قلعه را فراگرفته بودند. و در چهار سوی قلعه چهار برج جهت دیده بانی و حراست از قلعه بنا گردیده بود.
بر سر دیوارها ، كنگره هایی دیده میشد كه دیوارها را از فرسایش ناشی از عوامل جوی از قبیل باد و باران تا حد بسیار زیادی محافظت كرده و علاوه بر این جلوه ای بسیار تماشایی به قلعه داده و ابهتی قابل تحسین به قلعه میداده است.
در قسمتهای فوقانی دیوارهای قلعه و نیز در دیوارهای اطراف برج ها ، سوراخ هایی رو به پایین در نظر گرفته بودند كه به كمک آنه می توانستند تمامی حركات بیرون قلعه را ببینند بدون اینكه دیده شوند.و همچنین می توانستند با مهاجمان و دزدان احتمالی و غارتگرانی كه به هر كجا یورش می بردند، به مقابله برخاسته و آنها را پاسخی سزاوار بدهند.
خاكی كه در ساخت قلعه به كار رفته، سفید رنگ بوده و هر گاه كه بطور كامل آماده گردد، و به خوبی آن را با پا مالیده باشند، بسیار سخت میگردد و در برابر ترك خوردگی مقاوم بوده و در برابر رطوبت به خوبی مقاومت می كند و آب را به خود نمی گیرد.
درب ورودی قلعه از چوب نوعی درخت توت (توت شكرو) كه مقاوم می باشد، ساخته شده بود كه بزرگی آن و ضخامت تخته هایی كه در ساختش بكار رفته بود، اندیشه هر سارقی را فرومی كوفت و شوبندی (به قفل و زبانه ای فلزی كه برای بستن درب ها بكار می بردند ، شو بند می گفتند) بزرگ و محكم ، دو لنگه این درب را به هم گره میزد كه گسستن آن از بیرون قلعه محال بود.
مظهر قنات در میان قلعه آشكار می گشت و بواسطه آب فراوان و شیرین و گوارایی كه داشت، درختانی سرسبز و شاداب و ماهیان آزاد قناتی بسیار زیادی را به ارمغان آورده بود.
در داخل قلعه سراخانه هایی در امتداد دیوارها بر پا گشته بود و خانواده های بسیاری در آن خانه ها روزگار می گذرانیدند كه هنوز هم سخن بزرگی و رادمردی و سخاوتمندی این بزرگان هر از گاهی ، نقل هر محفلی می شود و ذكر خیرشان بر هر زبان حق گویی می گذرد.