خُداجو (پیش‌تر: خَراجو) یکی از شهرهای استان آذربایجان شرقی ایران است. این شهر مرکز بخش سراجو شهرستان مراغه است. شهر خداجو، مرکز بخش سراجو و در حدود ۳۰ کیلومتری شرق مراغه و ۲۶ کیلومتری جنوب کوه سهند واقع شده است. و با روستاهایی چون: ملاقاسم، شیخ جان، بلوک آباد، گلستان سفلی، گلستان علیا، صومعه سفلی و تازه کند همسایه می‌باشد بر اساس آمار سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۸۵با جمعیتی بالغ بر۱۵۵۷ نفر و در آمار سال ۱۳۹۰در حدود ۱۵۸۴ نفر بوده است. شهر خداجو (روستای خراجو) تا سال ۱۳۷۳ تابع بخش مرکزی شهرستان مراغه بوده که در سال ۱۳۷۴طی تصمیمات هیئت محترم دولت به بخش و روستای خراجو در سال ۱۳۷۷ به شهر ارتقا یافت. و در سال ۱۳۹۰ نام شهر از خراجو به خداجو تغییر کرد. در مورد وجه تسمیه‌ای شهر خداجو باید گفت که سابقاً اسم اصلی شهر خراجو بوده که از دو کلمه‌ای خراج + جو تشکیل شده و به معنی مالیاتی که از زمین و حاصل مزرعه یا درآمد دیگر گرفته شود. اخرج- اخرجه جمع آن است. معانی دیگری هم دارد از جمله: خراجو همان خاراجی (خار+آجی) یعنی مادر بزرگ والا و بزرگ می‌باشد. خار در ترکی معنی بزرگ و عظیم دارد مثل خارال و آجی به مادر بزرگ گفته می‌شود ولی برنامه ریزی را ببینید ابتدا خراجو می‌نویسند و چون معنی آن از ذهن مردم دور شد عوض می‌کنند.

آثار تاریخی

آثار تاریخی شهر خداجو عبارت اند از:۱- کوه قره بابا: این محوطه در کنار پل راه آهن مراغه به میانه واقع شده است.

۲- محوطهٔ خرابلر (خرابالار) و تپهٔ زینال (زینال تپه سی) شغل اصلی مردم کشاورزی و تا حدودی هم دامداریمی باشد. و در کنار آن مردم به کارهای خدماتی، اداری، فرهنگی، نظامی، بنایی و… مشغول هستند. وجه تسمیهٔ بعضی از جاها:

۱- آغ قایا اوستو: به خاطر وجود تخته سنگ‌های سفید بزرگ

۲- آق یئرلر: سفید بودن خاک زمین

۳- چتین دره: به خاطر وجود پیچ‌های و ارتفاع زیاد دره

۴- داش بولاغ: سنگی بودن چشمه

۵- و از سایر اسامی طبیعت خداجو می‌توان به: بالی درسی، یول ایلاتلار، مشه آرخی، داش بلاغی، قارقا درسی، دیمان درسی، جادا درسی و… اشاره کرد.