کَهریزسَنگ شهری است در بخش مرکزی شهرستان نجف آباد استان اصفهان . کهریزسنگ از قدمتی چند هزار ساله برخوردار است همانگونه که در یادداشت‌های بجا مانده از زرتشتیان ساکن کوه آتشگاه بر می‌آید قدمت این شهر به زمان هخامنشیان بر می‌گردد.

کهریزسنگ محلی است که ساسانیان در آنجا به انبار سلاح و آذوقه جنگی اهتمام می‌ورزیدند. نامگذاری کهریزسنگ به این دلیل است که نخستین انسانهائی که وارد این شهر شدند برای بدست آوردن آب اقدام به حفر کهریز می‌کردند اما هر آنچه می‌کندند به تکه‌های بزرگ سنگ برخورد می‌کردند. به همین دلیل نام این شهر را کهریز سنگ گذاشتند یعنی محل کهریزهای پر از سنگ. در سال ۱۳۷۹ نام این شهر به صفائیه تغییر پیدا کرد که دوباره و با مخالفت اهالی این شهر همان کهریز سنگ گذاشته شد. کهریز سنگ از نظر قدمت بسیار زیادتر و قدیمی تر از شهرستان نجف آباد است به گونه‌ای که نجف اباد قدمتی از دوران صفویه دارد اما کهریزسنگ قدمتی چند هزار ساله دارا است ولی به دلیل مسایل سیاسی این شهر از امکانات رفاهی به دور بود به گونه‌ای که حتی کم کم این شهر به عنوان مرکز نجف اباد و پس از آن هم به عنوان یکی از روستاهای نجف آباد تبدیل شد. کهریزسنگ با جمعیتی نزدیک به ۲۰ هزار نفر و با ساکنانی که عمدتا بومی هستند شهری است که در میان سایر شهرهای اصفهان دارای ویژگیهای بارزی مثل صنعت و کشاورزی و دامپروری می‌باشد. در کهریزسنگ غاری وجود دارد که درمورد آن افسانه‌های زیادی وجود دارد و مردم این شهر به دلیل ترس از این افسانه‌ها جرات داخل شدن به این غار را نداشتند به همین دلیل این غار همچنان اسرار آمیز باقی مانده‌است. عمدهٔ مردم کهریز سنگ را ۷ طایفه بزرگ تشکیل می‌دهند که عبارتند از ابراهیمی، قاسمی، براتی، امینی، قربانی، شمسی و صالحی البته طایفه‌های دیگری هم در این شهر زندگی می‌کنند که همگی در سالهای اخیر به این شهر کوچ کرده‌اند.

این شهر از شمال به اصغرآباد، از جنوب به قهدریجان، از شرق به کوشک و از غرب به شهر گلدشت ختم می‌شود. و به همین دلیل یکی از شهرهای مواصلاتی استان نامیده می‌شود.

این شهر به علت قرار گرفتن در مسیر اصلی جاده اصفهان-نجف‌آباد از رونق اقتصادی خوبی برخوردار است. اطراف شهر، باغات کشاورزی و دامداری وجود دارد و هنوز اکثر ساکنین به شغل‌های مرتبط با این موارد و مواردی همچون فروش مرغ و چینی مشغول هستند.