بازى‌هاى استان همدان عبارتند از:

آبجى گلبهار، آقا سلام، اتلماقویش، الک زنبه، اینچیله بادام قاجده بیردام، بازى قلاغه، ترکه‌بازی، تنوره تنوره، دُرنه، دستمال گوتورده، دوز، زو، شاتى‌شوتی، صید و حصار، قاپ‌بازی، قِدبازی، کمربازی، کوف‌بازی، گوشله (کوزه)، گوى‌بازی، لنگه، مورچه‌داره، یک قل دوقل و …
اتلما قویش (همدان )
دو تن از بازیکنان مقابل هم روى زمین مى‌نشینند و یکى از پاهاى خود را به‌طرف هم دراز مى‌کنند به‌ طورى‌که کف پاى آنها به‌هم بچسبد و پنجه ٔ پاهاى آنها به‌طرف بالا باشد. بازیکنان دیگر از روى آن مى‌پرند. پس از هر پرش چیزى بر ارتفاع پاها اضافه مى‌شود. نوبت بعد پاى دیگر خود را روى پاى قبلى مى‌گذارند. بعد پنجه ٔ یک دست، سپس پنجه ٔ دست دیگر به‌همین ترتیب، طبعاً هرچه بر ارتفاع اضافه مى‌شود پریدن از روى آن دشوارتر مى‌شود. بعد از چند نوبت براى افزودن بر ارتفاع از نیروهاى کمکى استفاده مى‌کنند. هرکس در هنگام پریدن پایش به مانع اصابت کند، سوخته است و از باى کنار مى‌رود و برنده کسى است که بدون خطا از روى تمام موانع بپرد .
دُرنه (روستاهاى اطراف نهاوند )
دایره‌اى به قطر ۴-۵ متر مى‌کشند و چهارنفر روى خط مى‌ایستند و چهار شلاق را زیر پاى خود روى محیط دایره قرار مى‌دهند. بازیکنان گروه دیگر سعى مى‌کنند به این گروه حمله کنند و شلاق را از زیر پاى آنها بیرون بکشند و دُرنه کنند یعنى با کمربند به آنها حمله کنند که اگر موفق شوند افراد گروه داخل دایره پس از کتک خوردن با شلاق بیرون مى‌آیند و جاى خود را با گروه دیگر عوض مى‌کنند .
زو (نهاوند )
بازیکنان به دو گروه مساوى تقسیم مى‌شوند و زمین بازى را که مستطیل شکل است به دو بخش تقسیم مى‌کنند که هر بخش متعلق به یک گروه خواهد بود. به قید قرعه یک گروه بازى را آغاز مى‌کند. یکى از افراد این گروه باید به زمین گروه رقیب وارد شود و در حالى‌که با یک نفس زو مى‌کشد سعى کند افراد گروه مقابل را بزند و به زمین خود برگردد، بدون آنکه نفس تازه کند. اگر قبل از برگشتن به زمین خود نفس آن تمام شد یا توسط بازیکنان گروه رقیب دستگیر شد سوخته است. ولى اگر توانست کسى را بزند و برگردد آن بازیکن مى‌سوزد و از بازى کنار مى‌رود. این بازى تا سوختن بازیکنان یک گروه ادامه پیدا مى‌کند. هر گروه که امتیاز بیشترى کسب کند برنده است .
قِدِبازى (همدان )
بازیکنان پول را به دیوار (سنگى یا آجری) مى‌زنند و رها مى‌کنند. هرکس بتواند با این طریق و استادى خاص، پول خود را به اندازه ٔ ‘یک وجب یا چارانگى یا شستى ‘ نزدیک پول دیگران بى‌اندازد، نسبت به اندازه‌ها مقدارى پول برنده مى‌شود .