منطقه حفاظت شده لشگردر در شرق و جنوب شرق شهر ملایر قرار دارد. این منطقه با مساحتی در حدود ۱۶ هکتار به سبب ویژگی‌های طبیعی، دارای تنوع گیاهی و جانوری مناسبی بوده و از اکوسیستم‌های پویا و تا حدودی بکر استان همدان محسوب می‌شود.
این منطقه از لحاظ موقعیت طبیعی و توپوگرافی دارای سه منطقه کوهستانی، تپه ماهوری و دشتی می‌باشد. ارتفاع بلندترین نقطه این منطقه ۲۷۵۸ متر از سطح دریا می‌باشد. مناطق کوهستانی این زیستگاه محل زندگی کل و بز و مناطق تپه ماهوری آن زیستگاه گونه حمایت شده قوچ و میش ارمنی می‌باشد و مناطق دشتی نیز به سبب تغییر نوع کاربری زمین از جانب روستاییان، به صورت کشت باغ‌های انگور درآمده است.
از پستانداران منطقه می‌توان پازن، گوسفند وحشی، گرگ، شغال، روباه، تشی، خرگوش، گورکن، کفتار و رودک و از پرندگان کبک، تیهو، باقرقره، عقاب طلایی، فاخته، دلیجه، کمر کولی، پری شاهرخ و چکچک و از خزندگان انواع مار را می‌توان نام برد.
منطقه حفاظت شده لشگردر دارای چشمه‌های دائمی و فصلی متعددی بوده و از پوشش گیاهی متنوعی برخوردار است به طوری که اکثر ذخایر گیاهی استان همدان در آن دیده می‌شود. پوشش گیاهی در ارتفاعات ضعیف‌تر از دامنه‌ها است. در اطراف چشمه‌ها و جویبارها، گیاهان علوفه‌ای غالب هستند در حالی که در ارتفاعات گیاهان درختچه‌ای به ویژه گون و کلاه میرحسن فراوان دیده می‌شود. در دامنه‌ها گونه‌های متعددی از گندمیان و تیره نعناعیان به فراوانی می‌روید. در این منطقه انجیر و بادام کوهی نیز مشاهده می‌شود.
در مجموع کلاه میرحسن، گون، گل گندم، بروموس، علف بادبزنی، نخود وحشی، پیچک صحرایی، خاکشیر، میخک، کنگر، علف چای، زنبق وحشی، کاکوتی، اسپند، چوبک، شکرتیغال، آلوچه وحشی، زالزالک وحشی، رز و بید وحشی، انجیر کوهی، بادام کوهی، یونجه وحشی و لاله واژگون از عمده‌ترین گیاهان منطقه لشگردر می‌باشند.
از گیاهان دارویی منطقه نیز می‌توان به کنگر، کاسنی، ریواس، کاکوتی، شیرین بیان، بارهنگ، پون، پنیرک و شمعدانی اشاره کرد.
این منطقه در زمستان سال ۱۳۶۳ خورشیدی به عنوان «منطقه شکار ممنوع» معرفی شد و پس از آن به جهت بهبود شرایط اکولوژیکی و زیستی در زمستان سال ۱۳۶۹ خورشیدی به عنوان «منطقه حفاظت شده»، مطرح شد.
منبع: سیری در ایران