این بنا از دوران پیشاز تاریخ، مركز تمدنهای هزاره اول بوده و از عصر مادها تا دوره ساسانی اقوام متعددی در آنجا سكونت داشتهاند. دژ به صورت پشته عظیم سنگی در حاشیه شرقی رودخانه سارق در ۶۰۰ متری از دره سر بر آورده كه از همه طرف محفوظ و مجزاست و دستیابی به آن مشكل و به این لحاظ جایگاه امنی برای ساكنان آن در ادوار مختلف بوده است.

بقایای برجهای دیده بانی و دخمههای صخرهای با حیاط و آبانبارها به فرمهای چهار گوش منظم و نا منظم و مدور و پلكانها و راهروهای استوانهای ارتباطی، قابل ملاحظهای میباشد. به احتمال قوی این محل در دوره غارنشینان مورد استفاده بوده و اهمیت خود را در ادوار بعدی نیز حفظ نموده است.