منطقه شکار ممنوع درح در مختصات جغرافیایی ً۰۰ ۱۹ ۶۰ طول غربی تا ً۰۰ ۴۳ ۶۰ طول شرقی و بین ۰۰ ۰۰ ۳۲ عرض جنوبی تا ۰۰ ۲۴ ۳۲ عرض شمالی قرار گرفته و وسعتی در حدود ۷۸۱۸۶ هکتار را دارا است. این منطقه در ۱۲۰ کیلومتری شرق بیرجند در استان خراسان جنوبی قرار گرفته است. درح از سمت خاور به افغانستان، از سمت شمال به طبس مسینا و از سمت غرب به‏دهستان مؤمن ‏آباد و از سمت جنوب به شهرستان نهبندان محدود مى‏ شود. دُرُح ازدهستانهاى سربیشه ودر عین حال مرکز دهستان است. درح چون بر سر یک دوراهى واقع است شاید دراصلدُورَه یا به‏اختصار دُرَه بوده که بتدریج ویا برحسب اشتباه به دُرُح نامیده شده است.

مشخصات اقلیم
توپوگرافی منطقه دشتی با رودخانه های فصلی و آبادیهایی به صورت پراکنده در منطقه مشاهده می شود. از نظر اقلیمی منطقه در ناحیه خشک و نیمه خشک قرار دارد. رودخانه های شور و نیزهگا به صورت فصلی در مرکز دشت جریان داشته که در برخی از فصول سال دارای آب می باشد. میزان متوسط بارندگى‏درطول یک دوره ۸ ساله (۱۳۴۸ تا ۸۰ (۱۳۵۴ میلى‏متر بوده است. همچنین روزهاى یخبندان ۱۸۸ روز ومتوسط درجه حرارت سالانه ۱۷/۸ سانتى‏گراد، با حداقل مطلق ۱۵- درجه در بهمن ماه وحداکثر مطلق ۴۰ درجه سانتى ‏گراد. مساحت منطقه شکار ممنوع در حدود ۷۷۲۶۸ هکتار است که به مدت ۵ سال تحت حفاظت قرار گرفته است. ادهاى غالب از سمت شمال شرق به جنوب غرب كه به بادهاى ۱۲۰ روزه سیستان معروفند، در ماههاى تیر ومرداد مى‏وزند. ضمناً میزان تبخیر ۳۶۰۰ میلى‏متر در سال اعلام شده است.

حدود اربعه
شمالاً: از روستا كنیف در امتداد جاده آسفالته درح تا روستا درح.
شرقاً: از روستا درح در امتداد جاده جیپ رو تا پای كوه بال عقاب و سپس در امتداد شرق ابتدا به روستا كرسنگ و سپس شیرازه .
جنوباً: از پای كوه خواجه منجی در امتداد جاده جیپ رو در جهت جنوب ابتداد به روستا گله چاه و سپس چاه زرد.
غرباً: از روستا چاه زرد در امتداد جاده خاكی عشایری در جهت غرب ابتدا به روستا چاه عیسی و سپس به روستا كنیف.

پوشش گیاهی

پوشش غالب گیاهى این جنگل ازنوع قیچ، گز، تاغ، و اسكنبیل مى‏باشد. قطع درختان گز و تاغ دراین منطقه نه تنها تبخیر را شدتبخشیده بلكه كوهستانها دشت‏ها رادر معرض فرسایش شدید رار داده است.

سایر پوشش گیاهی شامل تیغ (هزار خار) ، علف مار ، چرخه ، طارم ، پرند ، گون ، لاکتوکا، خار شتر، سئودا ، سالسولا ، اشنان ، تاغ ، چوبک ، افدرا ، گرگ تیغ ، بو مادران ، قیچ ، گز ، بادامشک ، درمنه ، هالوکنموم است.

منطقه پیشنهادی بر اساس تقسیمات اكولوژیك هانری پابو در منطقه استپی ایران و تورانی و بر اساس تقسیمات فیتوگرافیك كشور در ناحیه ایران و تورانی واقع شده لذا چنین شرایط عمدتا موجب غلبه گیاهانی با فرمرویشی بوته ای درختچه های مقاوم به خشكی و با ریشه های عمیق گردیده است با اینحال تحت تاثیر وجود گچ گیاهان گچ دوست با فراوانی متفاوتی در آن پراكنده است شرایط اكولوژیك اشاره شده موجب سیمای گیاهی بوته زار – درختچه ای در عرصه گردیده است كه در قسمت های شرقی و حدودی شمالی منطقه حالت بوته ای به خود گرفته است . فراوانترین عنصر گیاهی منطقه درمنه دشتی بصورت پوشش غالب مشاهده میشود فرم درختچه ای تنگرس ( با نام محلی آوال – زیروك)، پرند، تاغ از پوششهای گیاهی نیمه بیابانی و كوهپایه ای میتوان به انواع درمنه ها از قبیل درمنه كوهی، قیچ ، تاغ ، پرو – دم اسبی ، تیغ ، ارمك ، سوسن – زنبق بیابانی، به به شور،كما، خارگونی شیرسگ خارشتر، اسپند، بومادران، گون، اسكنبیل، اشنان ، سلمك ، سیاه شور ،آسمانی ،سلمك ،سلمك ، بونو ، گزسا ، گز ،گاو چاق كن ، پرند ، بادامشك ، بادام خاردار ، بنه ، استپی ریش دار، استپی بیابانی ، مخلصه ، چمن پیازی ، مریم گلی ، بومادران، كاروانكش ، كلاه میرحسن ، كلاه میر حسن ، هزار خار، چوبكمی باشد. بدیل خشكسالی های اخیر درصد پوشش گیاهی به طور متوسط بین ۲ تا ۵ درصد تخمین زده می شود.

حیات وحش

گونه جانوری شاخص در منطقه آهو می باشد. مساحت منطقه نسبت به کل استان در حدود ۱ درصد است. از جمله پستانداران می توان گرگ، شغال، روباه، روباه شنی، قوچ وحشی، جبیر ، خرگوش، خارپشت ایرانی، موش بزرگ، موش خانگی، خفاش بال سفید، جبیر، كفتار، تشی را نام برد.
از پرندگان می توان پرندگان شكاری، عقاب طلایی، جغد كوچك، هوبره، گنجشك خانگی ، سهره معمولی ، دم جنبانك ، باقرقره شكم سفید یاكریم، كبوتر چاهی ، قمری معمولی ، شاه بوف ، چكاوك كاكلی ، چكاوك سردم سیاه ، كبك، تیهو ، كركس، كوكر شكم سیاه، سارگپه پا بلند، قرقی، شاهین، زاغ بور، گنجشك خاكی، سبز قبا می توان نام برد.
از گونه خزندگان می توان بزمچه بیابانی، انواع مارمولك(سوسمار دونده ایرانی ، سوسمار دم دراز ایرانی ، انواع آگاما آگامای سرزرد ، آگامای صخره ای سیاه ، آگامای دم تیغی ایرانی، انواع مارها (مارپلنگی، مار شتری، مارجعفری، تیرماربیابانی، مار كبری، مارزنگی، مار قیطانی، مار دشتی، مار خالدار) را نام برد.

منبع : کویرها و بیابانهای ایران