شیخ الاسلام امین الدین محمد بن زین الدین علی بن ضیاء الدین (و یا امام الدین مسعود بن نجم الدین) بلیانی كازرونی معروف به «امین بلیانی» از عارفان مشهور و شاعران قرن هفتم و هشتم هجری است. وی امام طریقت مرشدیه كازرونیه یعنی پیشوای صوفیانی بود كه حلقه ارادت شیخ ابواسحق كازرونی را بر گوش دل داشتند و فرقه او را «مرشدیه» و «كازرونیه» می خواندند. خاندان بلیانی از بازماندگان شیخ ابو علی دقّاق نیشابوری صوفی مشهور بودند.

شیخ امین الدین از عارفان مشهور عصر خود در فارس بود و عده ای از بزرگان عرفان و ادب چون خواجوی كرمانی و حافظ از وی پیروی کردند. تربیت امین الدین زیر دست پدر و علی الخصوص عمش شیخ اوحدالدین عبدالله، شیخ صوفیان كازرونیه، انجام گرفت و با آن كه در سال وفات اوحدالدین عبدالله، برادرش زین الدین علی در قید حیات بود امین الدین به وصیت عمش به جای او سمت ارشاد آن سلسله را یافت.
امین الدین به سیرت همه ی اهل طریقت كازرونیه در پیروی از سر سلسله ی مرشدیه یعنی شیخ مرشد ابواسحق كازرونی مبالغه داشت و در شعرهای خود قصیده های عربی و فارسی در منقبت او ترتیب داد و در بعضی از آن ها نام شیخ ابواسحق را به تصریح آورد.

شیخ امین الدین از تاریخ وفات عمش،(۶۸۳ یا ۶۸۶)، تا سال ۷۴۵ كه تاریخ وفات خود اوست در كازرون پیشوای مریدان شیخ مرشد ابواسحق كازرونی بود و تعلیمات او را اجرا می كرد و به نام «شیخ مرشد» بناهایی چون سقایه (= حوض) و مسجد و دارالشفا و دارالعابدین و … برافراشت و آثار بسیار در كازرون برآورد. خانقاه علیا كه محل تعلیم شیخ امین الدین بود در سال ۷۱۰ در دامن كوهستان شمالی كازرون ساخته شد و آخر های عمر امین الدین در آنجا گذشت و آرامگاه امین بلیانی هم در آنجاست.
شیخ امین الدین گذشته از مقام معنوی بلندی كه داشت و نیز علاوه بر علو مرتبه در دانش های شرعی و در تصوف و عرفان، در سلك شاعران عهد خویش نیز منسلك بوده است.
محمود بن عثمان كه از ارادتمندان وی بود كتابی جامع و بزرگ در شرح مقام های او به نام «جواهر الامینیه» نوشت و خود تلخیصی از آن تهیه كرد و آن را «مفتاح الهدایه و مصباح العنایه» نامید.

از اشعار اوست:
شب یلدای هجران كی شود روز بفریادم ازین بخت جگر سوز
فغان از هندوی زلفش كه پوشید ز ما آن روی چون ماه دل افروز